اذان که می‎گویند، دل آدم‎های نمازخوان پر می‎کشد و تا آسمان بالا می‏رود.

اذان که می‎گویند، دل‎های مؤمنانه، انگار یک دور عرش را زیارت می‎کنند و برمی‎گردند.

اذان که می‎گویند، انگار اتّفاق بزرگی در آفرینش به جریان می‎افتد.

سجّاده‎ها که پهن می‎شوند، فرشته‎ها رفت‌وآمدشان به زمین سرعت می‎گیرد.

سجّاده‎ها که پهن می‎شوند، دنیا پر می‎شود از بوی بهشت.

آدم‎های نمازخوان، مخصوصاً آن‎هایی که توفیق نماز جماعت دارند، منتظر «اقامه» خواندنِ «امام» می‎مانند، تا بعد از آن، تکبیر بگویند و همه با هم نماز را شروع کنند.

حال و هوای زیبایی است آن لحظات.

لحظات انتظار برای شنیدن اقامه خواندنِ امام.

***

حالا قرن‎هاست که ما مسلمان‎‏ها در چنین حال و هوایی نفس می‎کشیم.

رسول مهربان خدا که آمد، انگار اذان دل‎نشین اسلام گفته شد. دل آدم‎های نمازخوان پر ‎کشید و تا آسمان بالا رفت؛ دل‎های مؤمنانه، با رسیدن به نور اسلام، به زیارت عرش دست یافتند؛ آن اتّفاق بسیار بزرگ در آفرینش به جریان افتاد. بعد، سجّاده‎ی سبز غدیر پهن شد. انگار فرشته‎ها رفت و آمدشان به زمین سرعت گرفت؛ دنیا پر از بوی بهشت ‎شد.

حالا قرن‎هاست که ما منتظریم تا «امام» اقامه بخواند و بعد تمام جهانیان تکبیر بگویند و همه با هم به او اقتدا کنند.

تمام عالَم، به امامت او!

چه نماز دل‌پذیری!

چه دنیای پرشکوهی!

منبع: مجله باران